Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 8.22.15

Texto

sa tatra hāsīnam udīkṣya sat-patiṁ
hariṁ sunandādy-anugair upāsitam
upetya bhūmau śirasā mahā-manā
nanāma mūrdhnā pulakāśru-viklavaḥ

Palabra por palabra

saḥ — Prahlāda Mahārāja; tatra — allí; ha āsīnam — sentado; udīkṣya — después de ver; sat-patim — a la Suprema Personalidad de Dios, el amo de las almas liberadas; harim — al Señor Hari; sunanda-ādi-anugaiḥ — por Sus seguidores, como Sunanda; upāsitam — adorado; upetya — acercándose; bhūmau — en el suelo; śirasā — con la cabeza (se postró); mahā-manāḥ — el gran devoto; nanāma — ofreció reverencias; mūrdhnā — con la cabeza; pulaka-aśru-viklavaḥ — agitado por lágrimas de alegría.

Traducción

Cuando Prahlāda Mahārāja, la gran personalidad, vio allí sentado al Señor Supremo, rodeado y adorado por sirvientes íntimos como Sunanda, no pudo contener las lágrimas de alegría. Después de acercarse al asiento del Señor, se postró ante Él y Le ofreció reverencias con la cabeza en el suelo.