Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 5.10.4

Texto

na vayaṁ nara-deva pramattā bhavan-niyamānupathāḥ sādhv eva vahāmaḥ. ayam adhunaiva niyukto ’pi na drutaṁ vrajati nānena saha voḍhum u ha vayaṁ pārayāma iti.

Palabra por palabra

na — no; vayam — nosotros; nara-deva — ¡oh, señor entre los seres humanos! (al rey se le considera el representante dedeva, la Suprema Personalidad de Dios); pramattāḥ — negligentes con nuestros deberes; bhavat-niyama-anupathāḥ — que siempre somos obedientes a tu orden; sādhu — adecuadamente; eva — ciertamente; vahāmaḥ — estamos llevando; ayam — este hombre; adhunā — hace poco; eva — en verdad; niyuktaḥ — ocupado en trabajar con nosotros; api — aunque; na — no; drutam — muy rápido; vrajati — trabaja; na — no; anena — él; saha — con; voḍhum — para llevar; u ha — ¡oh!; vayam — nosotros; pārayāmaḥ — podemos; iti — así.

Traducción

¡Oh, señor!, repara, por favor, en que no estamos siendo negligentes en el cumplimiento de nuestros deberes. Fieles a tu deseo, hemos estado llevando este palanquín, pero este hombre que se ha unido hace poco a nosotros no puede caminar con rapidez. Nos es imposible llevar el palanquín con él.

Significado

Jaḍa Bharata, además de ser un brāhmaṇa de casta elevada, era también un gran devoto, mientras que los otros porteadores del palanquín eran śūdras. Los śūdras no son compasivos con los demás seres vivos, pero un vaiṣṇavano puede actuar como un śūdra. Siempre que se combinen un śūdra y un brāhmaṇa, es seguro que en la puesta en práctica de los deberes habrá desequilibrio. Los śūdras caminaban con el palanquín sin preocuparse en lo más mínimo por no pisar las hormigas, pero Jaḍa Bharata no podía actuar como un śūdra. De ahí surgió el problema.