Śrīmad-bhāgavatam 3.4.14
Texto
ity ādṛtoktaḥ paramasya puṁsaḥ
pratikṣaṇānugraha-bhājano ’ham
snehottha-romā skhalitākṣaras taṁ
muñcañ chucaḥ prāñjalir ābabhāṣe
pratikṣaṇānugraha-bhājano ’ham
snehottha-romā skhalitākṣaras taṁ
muñcañ chucaḥ prāñjalir ābabhāṣe
Palabra por palabra
iti — así; ādṛta — siendo favorecido; uktaḥ — hablaba; paramasya — de la Suprema; puṁsaḥ — Personalidad de Dios; pratikṣaṇa — cada momento; anugraha-bhājanaḥ — objeto del favor; aham — yo mismo; sneha — afecto; uttha — erupción; romā — vellos del cuerpo; skhalita — se aflojó; akṣaraḥ — de los ojos; tam — eso; muñcan — enjugando; śucaḥ — lágrimas; prāñjaliḥ — con las manos juntas; ābabhāṣe — dije.
Traducción
Uddhava dijo: ¡Oh, Vidura! Cuando yo era así favorecido a cada momento por la Suprema Personalidad de Dios y Él me hablaba con gran afecto, mis palabras rompieron en llanto, y los vellos de mi cuerpo se erizaron. Yo, después de enjugar mis lágrimas, y con las manos juntas, hablé de la siguiente manera.