Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 3.1.19

Texto

gāṁ paryaṭan medhya-vivikta-vṛttiḥ
sadāpluto ’dhaḥ śayano ’vadhūtaḥ
alakṣitaḥ svair avadhūta-veṣo
vratāni cere hari-toṣaṇāni

Palabra por palabra

gām — Tierra; paryaṭan — recorriendo; medhya — pura; vivikta-vṛttiḥ — ocupación independiente para vivir; sadā — siempre; āplutaḥ — santificado; adhaḥ — en el suelo; śayanaḥ — yaciendo; avadhūtaḥ — sin arreglarse (el pelo, etc.); alakṣitaḥ — sin ser visto; svaiḥ — solo; avadhūta-veṣaḥ — vestido como un mendicante; vratāni — votos; cere — ejecutó; hari-toṣaṇāni — que complacían al Señor.

Traducción

Mientras recorría así la Tierra, simplemente realizaba deberes para complacer al Señor Supremo, Hari. Su ocupación era pura e independiente. Se encontraba constantemente santificado por bañarse en los lugares sagrados, si bien llevaba la ropa de un mendicante y no peinaba su cabello ni poseía una cama en la que acostarse. De esa manera, siempre pasaba desapercibido ante sus diversos familiares.

Significado

El primer y principal deber de un peregrino consiste en satisfacer al Señor Supremo, Hari. Mientras viaja como peregrino, no debe preocuparse por complacer a la sociedad. No hay necesidad alguna de depender de formalidades sociales, ni de una ocupación, ni de ropa. Hay que permanecer siempre absorto en la función de complacer al Señor. Santificado así por el pensamiento y la acción, se puede entender al Señor Supremo mediante el proceso de peregrinaje.