Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 10.13.23

Texto

tato nṛponmardana-majja-lepanā-
laṅkāra-rakṣā-tilakāśanādibhiḥ
saṁlālitaḥ svācaritaiḥ praharṣayan
sāyaṁ gato yāma-yamena mādhavaḥ

Palabra por palabra

tataḥ — a partir de entonces; nṛpa — ¡oh, rey (Mahārāja Parīkṣit)!; unmardana — por darles masaje con aceite; majja — por bañarles; lepana — por ungirles el cuerpo con aceite y pasta de sándalo; alaṅkāra — por adornarles con alhajas; rakṣā — por cantar mantras protectores; tilaka — por adornarles el cuerpo en doce lugares con marcas de tilaka; aśana-ādibhiḥ — y por darles de comer suntuosamente; saṁlālitaḥ — cuidado de ese modo por las madres; sva-ācaritaiḥ — con su comportamiento característico; praharṣa-yan — dejar a las madres muy complacidas; sāyam — tarde; gataḥ — llegaba; yāma-yamena — cuando se cumplía el tiempo de cada actividad; mādhavaḥ — el Señor Kṛṣṇa.

Traducción

A partir de entonces, ¡oh, Mahārāja Parīkṣit!, siguiendo el horario previsto en Sus pasatiempos, Kṛṣṇa regresaba por la tarde, entraba en la casa de cada pastorcillo y actuaba exactamente igual que ellos, inspirando así en cada madre un placer trascendental. Las madres cuidaban de sus hijos dándoles masaje con aceite, bañándoles, ungiendo sus cuerpos con pasta de sándalo, adornándoles con alhajas, cantando mantras protectores, adornándoles el cuerpo con tilaka y dándoles de comer. De ese modo, las madres sirvieron a Kṛṣṇa personalmente.