Skip to main content

CC Ādi-līlā 4.155

Texto

akṣaṇvatāṁ phalam idaṁ na paraṁ vidāmaḥ
sakhyaḥ paśūn anuviveśayator vayasyaiḥ
vaktraṁ vrajeśa-sutayor anuveṇu-juṣṭaṁ
yair vā nipītam anurakta-kaṭākṣa-mokṣam

Palabra por palabra

akṣaṇvatām—de aquellos que tienen ojos; phalam—la fruta; idam—este; na—no; param—otro; vidāmaḥ—sabemos; sakhyaḥ—¡oh, amigos!; paśūn—las vacas; anuviveśayatoḥ—haciendo que fueran de un bosque a otro; vayasyaiḥ—con Sus amigos de la misma edad; vaktram—los rostros; vraja-īśa—de Mahārāja Nanda; sutayoḥ—de los dos hijos; anuveṇu-juṣṭam—provistos de flautas; yaiḥ—por lo cual; vā—o; nipītam—saturadas; anurakta—de amor; kaṭa-akṣa—miradas; mokṣam—lanzando.

Traducción

[Las gopīs dijeron:] «¡Oh, amigas! Los ojos que ven los hermosos rostros de los hijos de Mahārāja Nanda son ciertamente afortunados. Cuando estos dos hijos entran en el bosque, rodeados de Sus amigos, conduciendo las vacas ante ellos, llevan Sus flautas a la boca y miran amorosamente a los habitantes de Vṛndāvana. Creemos que, para los que tienen ojos, no hay mejor objeto de visión».

Significado

Al igual que las gopīs, se puede ver a Kṛṣṇa continuamente si se es lo suficientemente afortunado. En la Brahma-saṁhitā se dice que los sabios cuyos ojos han sido ungidos con el bálsamo del amor puro pueden ver continuamente la forma de Śyāmasundara (Kṛṣṇa) dentro de sus corazones. Este verso del Śrīmad-Bhāgavatam (10.21.7) lo cantaron las gopīs al llegar la estación de śarat.