Skip to main content

ŚB 10.50.22

Devanagari

हरि: परानीकपयोमुचां मुहु:
शिलीमुखात्युल्बणवर्षपीडितम् ।
स्वसैन्यमालोक्य सुरासुरार्चितं
व्यस्फूर्जयच्छार्ङ्गशरासनोत्तमम् ॥ २२ ॥

Text

hariḥ parānīka-payomucāṁ muhuḥ
śilīmukhāty-ulbaṇa-varṣa-pīḍitam
sva-sainyam ālokya surāsurārcitaṁ
vyasphūrjayac chārṅga-śarāsanottamam

Synonyms

hariḥ — Lord Kṛṣṇa; para — of the enemy; anīka — of the armies; payaḥ-mucām — (which were like) clouds; muhuḥ — repeatedly; śilīmukha — of their arrows; ati — extremely; ulbaṇa — fearsome; varṣa — by the rain; pīḍitam — pained; sva — His own; sainyam — army; ālokya — seeing; sura — by demigods; asura — and demons; arcitam — worshiped; vyasphūrjayat — He twanged; śārṅga — known as Śārṅga; śara-asana — His bow; uttamam — most excellent.

Translation

Seeing His army tormented by the relentless and savage rain of arrows from the massive opposing forces gathered like clouds about Him, Lord Hari twanged His excellent bow, Śārṅga, which both gods and demons worship.