Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 9.23.38

Texto

anvamodanta tad viśve-
devāḥ pitara eva ca
śaibyā garbham adhāt kāle
kumāraṁ suṣuve śubham
sa vidarbha iti prokta
upayeme snuṣāṁ satīm

Palabra por palabra

anvamodanta — aceptada; tat — esa afirmación que predecía el nacimiento de un hijo; viśvedevāḥ — los semidioses viśvedevas; pitaraḥ — los pitās, los antepasados; eva — en verdad; ca — también; śaibyā — la esposa de Jyāmagha; garbham — embarazo; adhāt — concibió; kāle — a su debido tiempo; kumāram — un hijo; suṣuve — dio a luz; śubham — muy auspicioso; saḥ — aquel hijo; vidarbhaḥ — Vidarbha; iti — así; proktaḥ — era bien sabido; upayeme — se casó más tarde; snuṣām — que había sido aceptada como nuera; satīm — muchacha muy casta.

Traducción

Hacía muchísimo tiempo, Jyāmagha había adorado a los semidioses y a los pitās, por lo cual se sentían muy complacidos con él. Ahora, por su misericordia, las palabras de Jyāmagha se volvieron ciertas. Aunque Śaibyā era estéril, por la gracia de los semidioses quedó embarazada, y, a su debido tiempo, fue madre de un niño que se llamó Vidarbha. Como antes del nacimiento de aquel hijo habían aceptado a la muchacha como nuera, Vidarbha, cuando creció, se casó con ella.

Significado

Así terminan los significados de Bhaktivedanta correspondientes al capítulo vigesimotercero del Canto Noveno del Śrīmad-Bhāgavatam, titulado «Dinastías de los hijos de Yayāti».