Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 9.11.30

Texto

tataḥ prajā vīkṣya patiṁ cirāgataṁ
didṛkṣayotsṛṣṭa-gṛhāḥ striyo narāḥ
āruhya harmyāṇy aravinda-locanam
atṛpta-netrāḥ kusumair avākiran

Palabra por palabra

tataḥ — a continuación; prajāḥ — los ciudadanos; vīkṣya — por ver; patim — al rey; cira-āgatam — que regresaba después de mucho tiempo; didṛkṣayā — deseosos de ver; utsṛṣṭa-gṛhāḥ — dejando vacías sus respectivas moradas; striyaḥ — las mujeres; narāḥ — los hombres; āruhya — subirse a lo alto de; harmyāṇi — grandes palacios; aravinda-locanam — al Señor Rāmacandra, cuyos ojos eran como los pétalos de un loto; atṛpta-netrāḥ — cuyos ojos no estaban completamente satisfechos; kusumaiḥ — flores; avākiran — hacían llover sobre el Señor.

Traducción

Puesto que llevaban mucho tiempo sin ver al Señor, los ciudadanos, hombres y mujeres, salían de sus hogares deseosos de verle y se subían a las azoteas de los palacios. Como no se sentían completamente saciados de ver el rostro y los ojos de loto del Señor Rāmacandra, derramaban lluvias de flores sobre Él.