Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 8.19.42

Texto

athaitat pūrṇam abhyātmaṁ
yac ca nety anṛtaṁ vacaḥ
sarvaṁ nety anṛtaṁ brūyāt
sa duṣkīrtiḥ śvasan mṛtaḥ

Palabra por palabra

atha — por lo tanto; etat — eso; pūrṇam — completamente; abhyātmam — atraer la compasión ajena presentándose como una persona que siempre vive en la miseria; yat — eso; ca — también; na — no; iti — así; anṛtam — falsas; vacaḥ — palabras; sarvam — completamente; na — no; iti — así; anṛtam — falsedad; brūyāt — quien debe decir; saḥ — esa persona; duṣkīrtiḥ — infame; śvasan — mientras respira o mientras vive; mṛtaḥ — está muerta o debe ser matada.

Traducción

Por lo tanto, lo más prudente es decir no. Aunque incurras en falsedad, estás perfectamente protegido; esa forma de actuar atrae hacia ti la compasión ajena y te da muchas oportunidades de recibir dinero de los demás. No obstante, al que siempre se queja de no tener nada, se le condena, pues es un cuerpo muerto aunque esté vivo, o debe ser matado aunque todavía respire.

Significado

Los mendigos suelen presentarse diciendo que no tienen nada; de esa forma, tienen la seguridad de no perder su dinero y de atraer hacia sí la atención y la compasión ajenas en forma de limosnas. Esto puede ser muy bueno para ellos, pero también es condenable. A quien hace de la mendicidad una profesión, se le considera muerto aunque respire. Otra posible interpretación es que semejante falsario debe ser matado aunque todavía respire. En relación con esto, los Vedasafirman lo siguiente: athaitat pūrṇam abhyātmaṁ yan neti sa yat sarvaṁ neti brūyāt pāpikāsya kīrtir jāyate. sainaṁ tatraiva hanyāt. Aquel que, con el pretexto de que no tiene nada, mendiga de forma habitual para conseguir dinero, debe ser matado (sainaṁ tatraiva hanyāt).