Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 5.8.13

Texto

pathiṣu ca mugdha-bhāvena tatra tatra viṣakta-mati-praṇaya-bhara-hṛdayaḥ kārpaṇyāt skandhenodvahati evam utsaṅga urasi cādhāyopalālayan mudaṁ paramām avāpa.

Palabra por palabra

pathiṣu — por los senderos del bosque; ca — también; mugdha-bhāvena — por la actitud juguetona del ciervo; tatra tatra — aquí y allí; viṣakta-mati — cuya mente estaba demasiado atraída; praṇaya — con amor; bhara — cargado; hṛdayaḥ — cuyo corazón; kārpaṇyāt — por amor y afecto; skandhena — a hombros; udvahati — lleva; evam — de este modo; utsaṅge — a veces en el regazo; urasi — sobre el pecho mientras duerme; ca — también; ādhāya — mantener; upalālayan — mimar; mudam — placer; paramām — muy grande; avāpa — sentía.

Traducción

Cuando iban al bosque, la actitud juguetona del animal fascinaba a Mahārāja Bharata. A veces, debido al afecto, Mahārāja Bharata llegaba incluso a cargarlo y llevarlo sobre los hombros. Su corazón estaba tan lleno de amor por el ciervo que a veces lo subía a su regazo, o lo hacía descansar sobre su pecho cuando dormía. De este modo, sentía un gran placer en mimar al animal.

Significado

Mahārāja Bharata abandonó el hogar, la esposa, los hijos, el reino y todo lo demás para irse al bosque y avanzar en la vida espiritual, pero volvió a caer víctima del apego material debido a su cariño por un insignificante cervatillo. ¿De qué le sirvió, entonces, haber renunciado a la familia? El que es serio en avanzar en la vida espiritual debe ser muy prudente para no apegarse a nada, a excepción de Kṛṣṇa. A veces, para predicar, tenemos que realizar muchas actividades materiales, pero debemos recordar que todo es para Kṛṣṇa. Si recordamos eso, no hay posibilidad alguna de que caigamos víctimas de las actividades materiales.