Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 10.12.25

Texto

itthaṁ mitho ’tathyam ataj-jña-bhāṣitaṁ
śrutvā vicintyety amṛṣā mṛṣāyate
rakṣo viditvākhila-bhūta-hṛt-sthitaḥ
svānāṁ niroddhuṁ bhagavān mano dadhe

Palabra por palabra

ittham — de ese modo; mithaḥ — o de otro; atathyam — una cuestión que no es cierta; a-tat-jña — sin conocimiento; bhāṣitam — mientras caminaban; śrutvā — Kṛṣṇa, al escucharles; vicintya — pensar; iti — de ese modo; amṛṣā — real, verdaderamente; mṛṣāyate — que trata de hacerse pasar por lo que no es (el animal era en realidad Aghāsura, pero debido a su falta de conocimiento, los niños pensaban que era una serpiente muerta); rakṣaḥ — (Kṛṣṇa, sin embargo, se daba cuenta de que) era un demonio; viditvā — saberlo; akhila-bhūta-hṛt-sthitaḥ — porque Él es antaryāmī, está en todas partes, en lo más profundo del corazón de todos; svānām — de Sus propios acompañantes; niroddhum — para prohibirles; bhagavān — la Suprema Personalidad de Dios; manaḥ dadhe — preparó Su mente.

Traducción

La Suprema Personalidad de Dios, Śrī Kṛṣṇa, que, en la forma de antaryāmī, la Superalma, Se halla en lo más profundo del corazón de todos, escuchó lo que los niños se decían unos a otros acerca de la falsa serpiente pitón. Sin que ellos lo supiesen, se trataba en realidad de Aghāsura, un demonio que había aparecido allí en forma de serpiente. Kṛṣṇa, que lo sabía, pensó en impedir a Sus compañeros que entrasen en la boca del demonio.