Skip to main content

Śrīmad-bhāgavatam 10.11.53

Texto

muktaṁ bakāsyād upalabhya bālakā
rāmādayaḥ prāṇam ivendriyo gaṇaḥ
sthānāgataṁ taṁ parirabhya nirvṛtāḥ
praṇīya vatsān vrajam etya taj jaguḥ

Palabra por palabra

muktam — así liberado; baka-āsyāt — de la boca de Bakāsura; upalabhya — recuperar; bālakāḥ — todos los niños, los compañeros de juego; rāma-ādayaḥ — con Balarāma al frente; prāṇam — la vida; iva — como; indriyaḥ — los sentidos; gaṇaḥ — todos ellos; sthāna-āgatam — regresar a casa; tam — a Kṛṣṇa; parirabhya — abrazar; nirvṛtāḥ — liberado del peligro; praṇīya — después de reunir; vatsān — a todos los terneros; vrajam etya — regresar a Vrajabhūmi; tat jaguḥ — proclamaron en voz muy alta lo ocurrido.

Traducción

Del mismo modo que los sentidos se serenan cuando se recobra la conciencia, cuando Kṛṣṇa Se liberó de aquel peligro, todos los niños, con Balarāma entre ellos, pensaron que habían vuelto a la vida. Después de abrazar a Kṛṣṇa con su conciencia ya serena, reunieron a sus terneros y regresaron a Vrajabhūmi, donde proclamaron en voz muy alta lo ocurrido.

Significado

Los habitantes de Vrajabhūmi tenían la costumbre de componer poesías acerca de todo lo que sucedía en el bosque cuando Kṛṣṇa llevaba a cabo Sus actividades de matar a los asuras. O bien ellos mismos ponían en verso esos pasatiempos, o se lo encargaban a poetas profesionales, para después cantarlos ellos. Así, en este verso está escrito que los niños cantaron en voz muy alta.