Skip to main content

CC Madhya-līlā 19.205

Texto

taṁ matvātmajam avyaktaṁ
martya-liṅgam adhokṣajam
gopikolūkhale dāmnā
babandha prākṛtaṁ yathā

Palabra por palabra

tam — a Él (a Kṛṣṇa); matvā — considerando; ātmajam — propio hijo; avyaktam — no manifiesto; martya-liṅgam — manifestado como si fuese mortal; adhokṣajam — más allá de la percepción de los sentidos; gopikā — madre Yaśodā; ulūkhale — al mortero; dāmnā — con cuerda; babandha — ató; prākṛtam — a un niño corriente; yathā — como.

Traducción

«“Kṛṣṇa, aunque está más allá de la percepción de los sentidos y no está manifiesto ante los seres humanos, adopta la apariencia de un ser humano con un cuerpo material. Así pues, madre Yaśodā pensaba que Él era su hijo, y ató al Señor Kṛṣṇa con una cuerda a un mortero de madera, como si fuese un niño corriente.”

Significado

Este verso del Śrīmad-Bhāgavatam (10.9.14) se refiere al hecho de que el Señor Kṛṣṇa Se mostraba como un niño corriente ante madre Yaśodā. Él hacía el papel de un niño travieso que robaba mantequilla y rompía los cántaros en que la guardaban. Madre Yaśodā, molesta, quiso atarle a un mortero de moler especias. En otras palabras, consideraba a la Suprema Personalidad de Dios un niño corriente.