Skip to main content

CC Madhya-līlā 18.65

Texto

yat te sujāta-caraṇāmburuhaṁ staneṣu
bhītāḥ śanaiḥ priya dadhīmahi karkaśeṣu
tenāṭavīm aṭasi tad vyathate na kiṁ svit
kūrpādibhir bhramati dhīr bhavad-āyuṣāṁ naḥ

Palabra por palabra

yat — que; te — Tuyos; sujāta — muy suaves; caraṇa-ambu-ruham — pies de loto; staneṣu — en los senos; bhītāḥ — temerosas; śanaiḥ — con cuidado; priya — «¡oh, querido!; dadhīmahi — ponemos; karkaśeṣu — ásperos; tena — con ellos; aṭavīm — el sendero; aṭasi — Tú paseas; tat — ellos; vyathate — están afligidos; na — no; kim svit — nos preguntamos; kūrpa-ādibhiḥ — con guijarros, etc.; bhramati — se agita; dhīḥ — la mente; bhavat-āyuṣām — de aquellas para quienes Tu Señoría es la vida misma; naḥ — de nosotras.

Traducción

«“¡Oh, amado nuestro!, Tus pies de loto son tan suaves que nosotras los ponemos con cuidado sobre nuestros senos, por temor a que se hagan daño. Tú eres el único sustento de nuestras vidas. Por eso, nuestra mente se llena de ansiedad cuando pensamos que Tus suaves pies pueden herirse con los guijarros mientras paseas por los senderos del bosque.”»

Significado

Éste es un verso del Śrīmad-Bhāgavatam (10.31.19). Fue hablado por las gopīs cuando Kṛṣṇa las abandonó en medio del rāsa-līlā.