Skip to main content

CC Antya-līlā 19.76

Texto

svakīyasya prāṇārbuda-sadṛśa-goṣṭhasya virahāt
pralāpān unmādāt satatam ati kurvan vikala-dhīḥ
dadhad bhittau śaśvad vadana-vidhu-gharṣeṇa rudhiraṁ
kṣatotthaṁ gaurāṅgo hṛdaya udayan māṁ madayati

Palabra por palabra

svakīyasya — Sus propias; prāṇa-arbuda — incontables respiraciones de vida; sadṛśa — como; goṣṭhasya — de Vṛndāvana; virahāt — debido a la separación; pralāpān — desvaríos; unmādāt — debido a la locura; satatam — siempre; ati — mucho; kurvan — hacer; vikala-dhīḥ — cuya inteligencia estaba perturbada; dadhat — que rezumaba; bhittau — en las paredes; śaśvat — siempre; vadana-vidhu — de Su cara de loto; gharṣeṇa — por frotar; rudhiram — sangre; kṣata-uttham — que mana de las heridas; gaurāṅgaḥ — el Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu; hṛdaye — en mi corazón; udayan — surgiendo; mām — a mí; madayati — enloquece.

Traducción

«Debido a la separación de Sus muchos amigos de Vṛndāvana, que eran como Su vida misma, Śrī Caitanya Mahāprabhu desvariaba como un loco. Su inteligencia se había transformado. Día y noche lastimaba Su cara de luna contra las paredes, y Se hería y sangraba. Que ese Śrī Caitanya Mahāprabhu brote en mi corazón y me vuelva loco de amor.»