Skip to main content

CC Antya-līlā 1.148

Texto

pīḍābhir nava-kālakūṭa-kaṭutā-garvasya nirvāsano
nisyandena mudāṁ sudhā-madhurimāhaṅkāra-saṅkocanaḥ
premā sundari nanda-nandana-paro jāgarti yasyāntare
jñāyante sphuṭam asya vakra-madhurās tenaiva vikrāntayaḥ

Palabra por palabra

pīḍābhiḥ — con los sufrimientos; nava — fresco; kāla-kūṭa — de veneno; kaṭutā — de la intensidad; garvasya — de orgullo; nirvāsanaḥ — repudio; nisyandena — por derramar; mudām — felicidad; sudhā — de néctar; madhurimā — de la dulzura; ahaṅkāra — el orgullo; saṅkocanaḥ — minimizar; premā — amor; sundari — hermosa amiga; nanda-nandana-paraḥ — fijo en el hijo de Mahārāja Nanda; jāgarti — adquiere; yasya — de quien; antare — en el corazón; jñāyante — se perciben; sphuṭam — explícitamente; asya — de ése; vakra — pérfido; madhurāḥ — y dulce; tena — por él; eva — solo; vikrāntayaḥ — las influencias.

Traducción

«“Mi querida y hermosa amiga, cuando alguien obtiene amor por Dios, amor por Kṛṣṇa, el hijo de Nanda Mahārāja, en su corazón se manifiestan todas las influencias amargas y dulces de ese amor. Ese amor por Dios actúa de dos maneras. Sus efectos venenosos son peores que el fuerte y fresco veneno de la serpiente. Pero al mismo tiempo hay una bienaventuranza trascendental, que se infiltra y contrarresta el efecto del veneno de una serpiente, como la felicidad que se obtiene de echarse un balde de néctar sobre la cabeza. Su efecto es doble, y se percibe como veneno y néctar al mismo tiempo.”»

Significado

Este verso pertenece al Vidagdha-mādhava (2.18). También aparece en el Mādhya-līlā (2.52). Paurṇamāsī es quien habla.