Skip to main content

CC Antya-līlā 1.146

Texto

akāruṇyaḥ kṛṣṇo yadi mayi tavāgaḥ katham idaṁ
mudhā mā rodīr me kuru param imām uttara-kṛtim
tamālasya skandhe vinihita-bhuja-vallarir iyaṁ
yathā vṛndāraṇye ciram avicalā tiṣṭhati tanuḥ

Palabra por palabra

akāruṇyaḥ — muy cruel; kṛṣṇaḥ — el Señor Kṛṣṇa; yadi — si; mayi — hacia Mí; tava — tuya; āgaḥ — ofensa; katham — cómo; idam — esta; mudhā — inútilmente; rodīḥ — no llores; me — por Mí; kuru — haz; param — pero después; imām — este; uttara-kṛtim — acto final; tamālasya — de un árbol tamāla; skandhe — el tronco; vinihita — sujeto a; bhuja-vallariḥ — brazos como enredaderas; iyam — este; yathā — en la medida de lo posible; vṛndā-araṇye — en el bosque de Vṛndāvana; ciram — para siempre; avicalā — libre de perturbación; tiṣṭhati — permanece; tanuḥ — el cuerpo.

Traducción

«[Śrīmatī Rādhārāṇī dijo a Viśākhā, Su constante compañera:] “Mi querida amiga, si Kṛṣṇa es desconsiderado conmigo, no tienes por qué llorar, pues no será culpa tuya. Yo entonces tendré que morir sin remedio, pero después te ruego que hagas una cosa por Mí: para celebrar Mi ceremonia funeraria, pon Mi cuerpo con los brazos alrededor de un árbol tamāla como si fueran enredaderas, de modo que pueda quedarme para siempre en Vṛndāvana libre de perturbación. Ésa es mi última voluntad.»

Significado

Este verso es el Vidagdha-mādhava 2.47.