Skip to main content

CC Ādi-līlā 6.68

Texto

api bata madhu-puryām ārya-putro ’dhunāste
smarati sa pitṛ-gehān saumya bandhūṁś ca gopān
kvacid api sa kathāṁ naḥ kiṅkariṇāṁ gṛṇīte
bhujam aguru-sugandhaṁ mūrdhny adhāsyat kadā nu

Palabra por palabra

api—ciertamente; bata—lamentable; madhu-puryām—en la ciudad de Mathurā; ārya-putraḥ—el hijo de Nanda Mahārāja; adhunā—ahora; āste—reside; smarati—recuerda; saḥ—Él; pitṛ-gehān—la vida en la casa de Su padre; saumya—¡oh, gran alma (Uddhava)!; bandhūn—Sus muchos amigos; ca—y; gopān—los pastorcillos; kvacit—algunas veces; api—o; saḥ—Él; kathām—habla; naḥ—de nosotras; kiṅkarīṇām—de las sirvientas; gṛṇīte—relata; bhujam—mano; aguru-su-gandham—que tiene la fragancia del aguru; mūrdhni—en la cabeza; adhāsyat—conservará; kadā—cuando; nu—tal vez.

Traducción

«¡Oh, Uddhava! Es lamentable en verdad que Kṛṣṇa resida en Mathurā. ¿Recuerda la vida en la casa de Su padre, y recuerda a Sus amigos, los pastorcillos de vacas? ¡Oh, gran alma! ¿Habla alguna vez de nosotras, Sus sirvientas? ¿Cuándo pondrá en nuestra cabeza Su mano perfumada de aguru?»

Significado

Este verso aparece en el Śrīmad-Bhāgavatam (10.47.21) en la sección conocida como la Bhramara-gītā. Cuando Uddhava fue a Vṛndāvana, Śrīmatī Rādhārāṇī, sobrecogida por Su separación de Kṛṣṇa, cantó de esta forma.