Skip to main content

Bg. 11.35

Texto

sañjaya uvāca
etac chrutvā vacanaṁ keśavasya
kṛtāñjalir vepamānaḥ kirīṭī
namaskṛtvā bhūya evāha kṛṣṇaṁ
sa-gadgadaṁ bhīta-bhītaḥ praṇamya

Palabra por palabra

sañjayaḥ uvāca — Sañjaya dijo; etat — así; śrutvā — oyendo; vacanam — la palabra; keśavasya — de Kṛṣṇa; kṛta-añjaliḥ — con las manos juntas; vepamānaḥ — temblando; kirītī — Arjuna; namaskṛtvā — ofreciendo reverencias; bhūyaḥ — otra vez; eva — también; āha — dijo; kṛṣṇam — a Kṛṣṇa; sa-gadgadam — con una voz quebrada; bhīta-bhītaḥ — asustado; praṇamya — ofreciendo reverencias.

Traducción

Sañjaya le dijo a Dhṛtarāṣṭra: ¡Oh, rey!, después de oír esas palabras de labios de la Suprema Personalidad de Dios, el tembloroso Arjuna le ofreció reverencias una y otra vez con las manos juntas, y, temerosamente y con una voz quebrada, le habló al Señor Kṛṣṇa de la siguiente manera.

Significado

Tal como ya lo hemos explicado, debido a la situación creada por la forma universal de la Suprema Personalidad de Dios, Arjuna se pasmó de asombro; así pues, él comenzó a ofrecerle a Kṛṣṇa sus respetuosas reverencias una y otra vez, y con la voz quebrada comenzó a orar, no como un amigo, sino como un devoto lleno de asombro.